Er zijn van die momenten waarop alles in beweging komt. Het overweldigt je, je raakt je overzicht kwijt. Het gevoel dat je er geen controle meer over hebt, maakt je angstig. En tegelijkertijd weet je: het is nu of nooit.
Sinds mijn deelname aan FEM-START lijkt mijn wereld op zijn kop te staan. Het begon subtiel – een ingeving hier, een inzicht daar – maar inmiddels lijkt het alsof er een complete kettingreactie in gang is gezet. Alsof er allemaal dominostenen zijn omgevallen, die stuk voor stuk invloed op elkaar hebben. Steeds een beetje meer – én tegelijkertijd.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik anders naar mijn werk, dromen en mijn keuzes ben gaan kijken.
Opdrachten waar ik maandenlang met liefde aan heb gewerkt, laat ik nu stap voor stap los. Niet omdat ze niet meer belangrijk zijn, maar omdat ik voel dat ik mijn energie ergens anders op wil richten.
Mijn dromen vragen om ruimte. Ze groeien. Anders dan ik in eerste instantie had verwacht.
Zo realiseerde ik mij dat het tijd is om m’n droom om bij te dragen aan het onderwijs op Curaçao, te gaan loslaten. Een droom die voor mij de stip aan de horizon was, een droom waar ik naartoe had gewerkt.
Maar soms verandert de wind. Je mag erkennen dat sommige dingen alleen bedoeld waren om je op weg te helpen, niet om het eindpunt te zijn.
Ja, ik vind het pittig. Het (wederom) loslaten van stabiele inkomstenbronnen. De onzekerheid die ermee gepaard gaat. Jezelf afvragen hoe je dan aan het einde van de maand je huur gaat betalen.
Maar ook de vraag of je nieuwe ingeslagen richting wel hetgeen gaat brengen wat je nodig hebt en waar je op hoopt. Want ondernemen doe je niet alleen om je eigen rekeningen te betalen, maar ook omdat je er bewust van bent dat je met een missie op de wereld bent gezet.
Ik merk bij mijzelf dat ik steeds vaker stil wil staan. Niet alleen is schrijven voor mij een uitlaadklep, maar ook omdat ik wil voelen of het allemaal nog klopt. Of ik de juiste richting op beweeg. Of ik trouw blijf aan mezelf, aan wat klopt van binnen.
En ook omdat ik merk dat er veel mensen zijn die mijn ontwikkeling graag willen volgen.
Dat is waarom ik “Brieven aan de Wind” ben begonnen. Geen brieven in de klassieke zin, maar meer een verzameling van kleine verhalen. Gedachten. Beelden. Inzichten. Soms kwetsbaar. Soms vol passie. Maar altijd echt.
Ook voor jou, als je aan het dromen bent. Of aan het twijfelen.
Voor mijzelf, als een houvast.
En voor de wind, die altijd iets nieuws voor je in petto heeft.
