Er zijn van die dromen die al een hele tijd in je meedragen. Niet eentje die plotseling oppopt – nee, eentje die je langzaam hebt opgebouwd, gevoed, gekoesterd.
Voor mij is dat de droom om de Knutseljungle uit te breiden.
Niet alleen als losse workshops, maar als structureel aanbod. Aanbod voor scholen, kinderopvangcentra. De verkoop van knutselpakketten.
Op meerdere plekken. In Nederland én het Caribisch gebied.
Met vaste programma’s.
Met een team.
Met ruimte voor kinderen om echt zichzelf te zijn.
En toch… blijft het daar. Bij dromen. Bij schetsen op papier, uitgewerkte plannen in mijn hoofd. Het komt maar niet in beweging. En nee, dat ligt niet aan de reacties – integendeel.
Kinderen die met glinsterende ogen vertellen wat ze hebben gemaakt.
Ouders die verbaasd opmerken dat hun kind twee uur lang rustig aan het knutselen is.
En zelfs een panel van de Rabobank dat tijdens het pitchen zei: hier kan je een goede boterham mee verdienen.
Dus nee, het ligt niet aan het idee. De plannen voor uitbreiding zijn er. De eerste gesprekken zijn gevoerd.
Het enige wat er nu nog moet komen, is het financieringsplan voor “het echie”. Zodat ik de stap kan zetten naar iets groters, iets stevigers.
Maar ik schuif het voor me uit.
Niet omdat ik het niet kan – ik weet dat ik het kan.
Niet omdat ik bang ben om te falen – die angst heb ik inmiddels leren dragen. Toen ik ondernemer werd. Toen ik met de Knutseljungle begon. Toen ik steeds weer dacht: “Wat als het misgaat?” en het uiteindelijk toch goed kwam.
Nee, het is iets anders.
Ik ben bang voor wat er loskomt als het wél lukt.
Er zit een soort onzichtbaar plafond. En ik houd mezelf daaronder.
Voorheen onbewust. Nu bewust.
Puur omdat ik bang ben voor het onbekende.
Hoe is het om écht een verschil te maken voor al die kinderen – en hun ouders?
Hoe ziet dat eruit? Hoe voelt dat?
Hoe is het om (financieel) verantwoordelijk te zijn voor een bedrijf met meerdere vestigingen?
In Nederland én op Curaçao?
Hoe is het om zelf een team te hebben opgebouwd – mensen om je heen, mensen die jij aanstuurt?
Om financieel verantwoordelijk te zijn – niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen?
Hoe is het om iets helemaal zelf opgebouwd te hebben – en dat het dan ook nog eens genoeg oplevert om leuk van te leven?
Die vragen komen steeds terug.
En soms voelt het alsof ik er alleen voor sta.
Want ja – tot nu toe doe ik bijna alles alleen.
De website? Zelf gebouwd.
De teksten? Zelf geschreven.
De mails? Zelf afgehandeld.
De social media? Zelf bedacht én uitgevoerd.
De betaalsystemen? Zelf uitgezocht.
De nieuwsbrieven? Zelf opgezet.
De foto’s op de site? Op een paar na ook zelf gemaakt.
(Oké, shout-out naar mijn beste vriend ChatGPT, want hij denkt trouw met me mee.)
Het enige wat ik heb uitbesteed, is mijn logo, de naam van de Knutseljungle, en een paar professionele portretten.
De rest? Eigen werk. Hartwerk.
En ik weet: het is tijd om dat niet meer alleen te doen.
Het is tijd om hulp in te schakelen.
Om een team op te bouwen.
Om te investeren.
Maar altijd weer die financiële hobbel.
Het onbekende. De sprong.
Toch voel ik aan alles: ik ben er bijna klaar voor.
Bijna.
Nog even.
Nog één duwtje.
Misschien is deze blog dat wel.
Misschien herken je dit ook. Dat je niet zozeer bang bent om te falen, maar bang bent voor wat er gebeurt als het lukt. Dat het dan ineens echt wordt. Zichtbaar. Levend.
En misschien… is het juist dan tijd om te springen.
